Dahil Ganito

Simple lang akong tao, nakakatulog ako sa simpleng tapik sa braso na may kasamang sintunadong hele.

Narerelaks ako sa mahabang ligo, nakakalma ako sa swabeng musika.

Maamoy ko lang ang ulan, o makita ang kulimlim, naramdaman ko na ang patak ng ulan at sayang maligo dito. Minsan pipikit lang ako, iisipin ko lang ang malamig na simoy sa mukha ko, sabay malalim na hinga, para na akong nagka-enerhiya.

Madali akong makahanap ng mga bagay na makaka'refresh' sakin -- pag-inom sa basong may yelo sa harap ng electric fan, parang Nestea ang feeling. Mag 'ahhh!' pagkatapos lumagok ng malamig na Coca-Cola. O basain ang paa sa gripo, sabay tapat sa bintilador.

Madali akong sumaya, sumayaw o sumabay, dahil mababaw lang akong tao. Mababaw ang tawa, minsan, mababaw din ang luha.

Simple lang ako magsalita. Simple lang ako magsulat. Hindi ako simple pag tinignan mo ako, pero lalong hindi ako komplikado. May hikaw ako sa tenga, may relo ako sa kamay, may salamin sa mata. Masasabi mong nasa tamang pwesto naman ang mga bagay. May bag ako, para hindi ako nakakaiwan o nakakawala ng gamit. Pag binuksan mo ang bag ko, makikita mong direkta ang mga laman nito. Walang hidden pockets, walang kikay kit, walang mga extrang lalagyan na walang laman. Walang nakakalat na kung ano ano.

Ayoko ng komplikadong araw, araw araw. Komplikado na ang buhay, kaya hindi ko na yun dinadagdagan ng mga simpleng trobol sa araw araw. Mas gusto kong ngumiti, tumawa, matawa, kaysa mainis, mang inis o sakyan ang inis ng iba. Hindi ako mahilig sa tsismis. Mukha lang oo, dahil palaging 'safe' ang mga sagot ko. Mukha ding oo, dahil inaral namin ang arte ng isang cinco tsismosa.

Minsan, nahihirapan akong magpaliwanag sa ibang tao, dahil baka hindi nila ako maintindihan, o hindi ko maipaliwanag ang sasabihin ko sa salitang maiintindihan nila. Pero tinuturing kong maswerte ang mga taong sinubukan kong paliwanagan. Dahil kung tutuusin, ayokong magpaliwanag. At ginugulan ko ng oras at kakayahan ang subukang magpaliwanag sa kanila, kahit kadalasan, sarado naman din ang utak nila. At mas gusto nilang punahin ang sinasabi ko, kaysa ang ibig sabihin nito. Kaya minsan, diretso nalang sa barangay.

Pag nagtanong ako ng bakit, yun ay dahil hindi ko talaga alam ang sagot. Hindi ko alam kung madali o mahirap. Lahat yata ng dati kong karelasyon sinabihan ko ng "huwag ka nang magpaliwanag" at hindi ako madalas magtanong ng "bakit?" kapag alam kong mahirap ang sagot. Bakit? Dahil mahirap magpaliwanag, at ayokong nahihirapan sila.

Ayoko ng matalinhagang mga salita, dahil simple lang akong tao.

Nakakatulog ako sa simpleng tapik sa braso na may kasamang sintunadong hele.